O życiu sifu Tam Kong'a wiadomo niewiele. Brał udział w projekcie Dai Dak Lan w Hong Kong'u, gdzie działał z mistrzami Tang Yik, Chu Chung Man, Wai Yan i Lo Chiu Woon. Przedsięwzięcie miało na celu ujednolicenie struktury systemu Shaolin Weng Chun, ale prace nie doprowadziły do syntezy wszystkich elementów. Powrócił do domu i skupił się na życiu rodzinnym. Miał pięciu synów i dwie córki. Trzeci i piąty z synów uczyli się Weng Chun od mistrza Dong An (który był synem GM Dong Jet) i od sifu Chu Chung Man'a. Nie afiszował się jako trener w środowisku chińskich sztuk walki. Żył skromnie. Po ustaniu prac w Dai Dak Lan uprawiał Weng Chun w swoim domu. Nie pozwalał, aby się tym treningom przyglądano, nawet członkom własnej rodziny. Zmarł w 1967 roku.
„Dziesięć Obrazów Pasterskich” Shi Niu Tu (十牛图), mistrza Kuoan Shiyuan'a (Kakauan Shion) ukazują etapy rozwoju duchowego człowieka. Pierwsze pojawiły się w Chinach w XI-XII w. Wersja Ching Chu zawiera ich 5, a Tzu Te Hui'a 6. Najpełniejsza składa się dziś z 10 opatrzonych rysunkami i komentarzami. Pierwowzoru można się doszukiwać w dialogu mnicha z mistrzem Baizhang Huaihai z VIII-IX w., który zapytał mistrza: Chciałbym zrozumieć, czym jest budda, co to jest? Ten odpowiedział: To jest jak szukanie wołu, gdy jedziesz na nim. A co mam zrobić, gdy już to zrozumiem? To jest jak powrót do domu na wole. A jak mam się tym wszystkim zajmować, by zachować spójność z Dharmą? Tak jak pasterz, który za pomocą kija pilnuje, aby wół nie przeszedł na inne pole. Foto: Heri Santoso
Moksoterapia, moxa, Jiu (灸), to chińska metoda leczenia bólu mięśni i stawów, zmian reumatycznych, osłabienia organizmu i przeziębień, oraz innych dolegliwości za pomocą ciepła podgrzewanych „wonnych cygar” z piołunu (bylicy zwyczajnej), owiniętych papierem ryżowym. Terapeuta przykłada je do punktów akupunkturowych płuc, wątroby, śledziony czy nerek w celu ich stymulacji i wywołania efektu samoleczenia bez naruszania ciągłości skóry. Zabieg jest bezbolesny i nie wywołuje niepożądanych skutków ubocznych. Spalane cygara mają długość około 20 cm, średnicę około 2 cm. Zawierają olejki eteryczne. Istnieje moksa dymna, bezdymna isypana w postaci waty. Wszystkie jej warianty pobudzają krążenie krwi i udrażniają przepływ energii Qi (Chi) w meridianach. Foto: Thirdman
Artyści Opery Kantońskiej za siedzibę swojej Gildii w Foshan obrali „Pałac Qionghua” (琼花宫) zbudowany jeszcze za dynastii Ming. Jego lokalizacja znajdowała się niedaleko nabrzeża Daji Wei, gdzie cumowały Czerwone Dżonki. Z portu przy południowym brzegu Fen Jiang wyruszali na występy do różnych miejscowości prowadzących działalność kulturalną i dalej Rzeką Perłową na Malaje, oraz w inne regiony Azji Południowo-Wschodniej. Ich zespoły zwane trupami najczęściej posiadały dwie takie łodzie zwane niebiańskimi i ziemskimi, co nawiązywało do triady niebo, człowiek, ziemia. Pierwsza przewoziła artystów oraz wartościowe przedmioty, a druga wyposażona w drewniane manekiny do treningu kungfu i inny sprzęt, mieściła obsługę, pracowników i kucharzy. Foto: Happy Songtao
W 1972 r., w mieście Linyi (臨沂) położonym w chińskiej prowincji Szantung, odkryto teksty nieznanego pochodzenia spisane na bambusie. Ich datowanie wskazało na okres między 134, a 118 rokiem przed naszą erą. Głębsza analiza doprowadziła do wniosku, że jest to „Sztuka Wojny” Sunzi Bingfa (孫子兵法) przypisywana Sun Wu (孫武), znanemu też pod nazwiskami Sun Tzu, lub Sun Zi (544-496 r. p.n.e.). Pierwsze tłumaczenie tego dzieła na języki europejskie ukazało się w wersji francuskiej w 1782 r., za sprawą jezuity Jeana Josepha Marie Amiota. Na tej podstawie powstała teza, że czytał ją cesarz Napoleon Bonaparte (1769-1821) i mógł stosować jako instruktaż bitewny. Z historii wiemy, że był zwierzchnikiem Księstwa Warszawskiego, utworzonego w 1807 r. Foto: Chen Te
