Niemal 60 lat temu, w dniu 22 października 1964 roku Zgromadzenie Ogólne Międzynarodowej Rady Wychowania Fizycznego i Sportu działającej przy UNESCO przyjęło za definicję sportu działalność mającą na celu podnoszenie sprawności fizycznej i jej manifestację, działalność uprawianą systematycznie według reguł, w których występuje pierwiastek współzawodnictwa i dążenie do osiągnięcia jak najlepszych wyników. W 1992 roku w Europejskiej Karcie Sportu uznano, że sport oznacza wszelkie formy aktywności fizycznej, które poprzez uczestnictwo doraźne lub zorganizowane, stawiają sobie za cel wypracowanie lub poprawienie kondycji fizycznej i psychicznej, rozwój stosunków społecznych lub osiągnięcie wyników sportowych na wszelkich poziomach. Foto: Klimkin

Wiosną 1919 roku podczas zakładania Stowarzyszenia Atletycznego Guangdong Jing Wu opublikowano dane, że mistrz, męczennik Wing Chun (工詠春派拳術) - sifu Wen Sheng Cai (温生才) pochodził z hrabstwa Mei (梅縣), położonego we wschodniej części prowincji Guangdong. Jego syn Wei Qin  (偉琴君) również mistrz Wing Chun był instruktorem walki wręcz i samoobrony w Guangzhou. Dawniejsza nazwa tej miejscowości Wuyangcheng (五羊城) pochodzi od legendy pięciu kozłów. Szczątki Wen Sheng Cai'a i trzech innych męczenników zostały złożone na przedmieściach Guangzhou. Przed ich grobami wyryto dwuwiersz: „Przelali swoją krew, abyśmy byli silni na zawsze, dzięki czemu szafran pachnie po dziś dzień”. Foto: Immense; Han Song Liang (汉松梁) 

Według opowieści, Choy Fook (蔡褔) zwany też „Mnichem z ranną głową” od śladów gaszonych trociczek (爛頭和尙) był buddystą z północnego Shaolin. Gdy przeszedł do życia świeckiego zamieszkał samotnie na górze Luo Fu w prowincji Guangdong. Tam zgodził się przyjąć na ucznia pochodzącego z wioski King Mui praktyka kungfu Chan Heung'a (陳享). W 1835 r. gdy zmierzał do zakończenia jego szkolenia powiedział: „Smok i tygrys spotykają się jako wiatr i chmura ( 龍虎風雲會). Mój uczniu musisz dobrze dbać o swoją przyszłość (徒兒好自爲), aby ożywić sztukę Shaolin (重光少林術). Nie pozwól, aby przyszłe pokolenia zapomniały o tej nauce (世代毋相遺). Po powrocie do King Mui, Chan Heung stworzył system Choy Lee Fut. Po lewej stronie rekonstrukcja wizerunku mnicha Choy Fook'a

Budda Siddhartha Gautama - leżący, zwany po chińsku „Wo Fu” (卧佛), materializowany jest przez swoich wiernych w kamiennych pomnikach usytuowanych w świątyniach buddyjskich całej Azji. Budda spoczywa na prawym boku z prawą dłonią wsuniętą między policzek, a podłoże. Symbolizuje najwyższe oświecenie i fizyczną śmierć związaną z przejściem do etapu nirwany. Jest to postać w fazie wewnętrznego gaśnięcia. Skutek tworzy się pod wpływem nagromadzonych przyczyn i jest stanem poza wszelkimi cierpieniami, bólem i pragnieniami, ostatecznym wyzwoleniem z indywidualnego bytu. Ciekawostką jest, że w 1894 r. polski poeta Kazimierz Przerwa-Tetmajer napisał czterozgłoskowiec w formie litanii pt. „Hymn do nirwany”. Foto: DEZALB

Leung Jan (梁贊) żył w szczytowym okresie XIX wieku, a niektóre źródła wskazują również na pierwsze lata XX wieku. Jako osiemnastolatek zaczął uczyć się Wing Chun (Ving Tsun) od mistrzów Leung Yee Tai i potem Wong Wah Bo, którzy odwiedzali jego aptekę w Foshan i korzystali z preparatów ziołowych. Brał udział w wielu pojedynkach z reprezentantami innych chińskich sztuk walki, z których wychodził zwycięsko. Pod koniec życia powrócił do rodzinnej wioski Gulao, gdzie przyjął na ucznia swojego siostrzeńca Wong Wah Sam'a i opracował dla niego system boksu bocznego Pin Sun. Jako propagator Wing Chun jest jednym z najwcześniejszych, dobrze udokumentowanych praktyków tej metody pięściarskiej. Po lewej stronie uwspółcześniona grafika mistrza Leung Jan'a