O życiu sifu Tam Kong'a wiadomo niewiele. Brał udział w projekcie Dai Dak Lan w Hong Kong'u, gdzie działał z mistrzami Tang Yik, Chun Chung Man, Wai Yan i Lo Chiu Woon. Przedsięwzięcie miało na celu ujednolicenie struktury systemu Shaolin Weng Chun, ale prace nie doprowadziły do syntezy wszystkich elementów. Powrócił do domu i skupił się na życiu rodzinnym. Miał pięciu synów i dwie córki. Trzeci i piąty z synów uczyli się Weng Chun od mistrza Dong An (który był synem GM Dong Jet) i od sifu Chu Chung Man'a. Nie afiszował się jako trener w środowisku chińskich sztuk walki. Żył skromnie. Po ustaniu prac w Dai Dak Lan uprawiał Weng Chun w swoim domu. Nie pozwalał, aby się tym treningom przyglądano, nawet członkom rodziny. Zmarł w 1967 roku.

Samoobrona bywa dyskutowana przez pryzmat sztuk walki i metod odpierania napaści. Warto przy tym sięgnąć do orzecznictwa, które pozwala na szersze wyobrażenie tego, jak postrzegana jest przez prawo. Na przykład 11-07-1974 Sąd Najwyższy stwierdził, że: „Działającemu w obronie koniecznej wolno użyć takich środków, które są niezbędne do odparcia zamachu. Użycie, zwłaszcza z umiarem, niebezpiecznego narzędzia, nie może być uznane za przekroczenie granic obrony koniecznej, jeżeli odpierający zamach nie rozporządzał wówczas innym, mniej niebezpiecznym, ale równie skutecznym środkiem obrony, a z okoliczności zajścia, a zwłaszcza z przewagi po stronie atakujących i sposobie ich działania wynika, że zamach ten zagrażał życiu lub zdrowiu napadniętego.”. Foto: Sergggio

Pięściarstwo już za czasów starożytnej Grecji triumfowało na arenach Igrzysk Olimpijskich, które odbywały się co 4 lata od 776 r. p.n.e. do 393 r. n.e. Obecna formuła zrodziła się w Wielkiej Brytanii pod koniec XIX w. Za początek nowożytnego boksu można przyjąć obowiązujący od 1867 roku wymóg zakładania rękawic, który doprowadził do pierwszych walk podczas Olimpiady w Saint Louis w 1904 r. Ciosy zadawane są w przednie i boczne powierzchnie głowy, do linii uszu, oraz w tułów powyżej pasa, frontalnie i z boku do linii tworzonej przez luźno opuszczone ramiona. Podstawowe techniki, to ciosy długie i krótkie, proste, sierpy i haki. Sprzęt treningowy stanowią głównie: gruszka bokserska oraz pod daszkiem, worek, piłka na gumach, głowica na sprężynie i skakanka. Foto: Brigitte Werner

Wing Chun z Czerwonych Dżonek pochodzi od trup aktorów i pracowników Opery Kantońskiej Yueju (越劇), popularnej wszędzie tam gdzie mówi się po kantońsku, a więc w Guangdong, Guangxi, Hong Kong'u i Makau. Poza Chinami w diasporach, np. w Malezji. Wraz ze śpiewem, pantomimą i akrobatyką, jej dorobek stanowią techniki walki wręcz i posługiwania się klasyczną bronią. System Wing Chun (Ving Tsun) powstały w tym środowisku charakteryzuje się oszczędnymi ruchami bokserskimi i nożnymi, połączonymi z przechwytami, rzutami i unieruchomieniami przeciwnika. W zależności od absorpcji form walki, mogą występować różnorakie typy broni białej i drzewcowej. Za podstawowe uważa się noże motylkowe i długi kij. Na Zachodzie spopularyzowała się nazwa "Red Boat Wing Chun".

W dniach 4-5 marca 2023 roku przy ulicy Wąwolnickiej w Warszawie odbyły się warsztaty stylu Wu (武) „Hao” Taiji Quan przeznaczone dla osób, które zdecydowały się rozpocząć naukę w trybie seminaryjnym. Program zajęć obejmował ćwiczenia podstawowe i mikroformę 13-to ruchową. Szkolenie obejmowało 8 godzin treningów w dwóch turach. Projekt będzie kontynuowany w dniach 6-7 maja tego roku. Prowadzący szkolenie sifu Andrzej Kalisz zapewnił bazę dydaktyczną i materiały szkoleniowe w postaci nagrań wideo. Poczynione zostały też starania, aby zainicjować grupę w Tczewie. Informacje na ten temat będą systematycznie aktualizowane. Na zdjęciu, Andrzej Kalisz oraz Adam Janas