O życiu sifu Tam Kong'a wiadomo niewiele. Brał udział w projekcie Dai Dak Lan w Hong Kong'u, gdzie działał z mistrzami Tang Yik, Chu Chung Man, Wai Yan i Lo Chiu Woon. Przedsięwzięcie miało na celu ujednolicenie struktury systemu Shaolin Weng Chun, ale prace nie doprowadziły do syntezy wszystkich elementów. Powrócił do domu i skupił się na życiu rodzinnym. Miał pięciu synów i dwie córki. Trzeci i piąty z synów uczyli się Weng Chun od mistrza Dong An (który był synem GM Dong Jet) i od sifu Chu Chung Man'a. Nie afiszował się jako trener w środowisku chińskich sztuk walki. Żył skromnie. Po ustaniu prac w Dai Dak Lan uprawiał Weng Chun w swoim domu. Nie pozwalał, aby się tym treningom przyglądano, nawet członkom własnej rodziny. Zmarł w 1967 roku.
„Dziesięć Obrazów Pasterskich” Shi Niu Tu (十牛图), mistrza Kuoan Shiyuan'a (Kakauan Shion) ukazują etapy rozwoju duchowego człowieka. Pierwsze pojawiły się w Chinach w XI-XII w. Wersja Ching Chu zawiera ich 5, a Tzu Te Hui'a 6. Najpełniejsza składa się dziś z 10 opatrzonych rysunkami i komentarzami. Pierwowzoru można się doszukiwać w dialogu mnicha z mistrzem Baizhang Huaihai z VIII-IX w., który zapytał mistrza: Chciałbym zrozumieć, czym jest budda, co to jest? Ten odpowiedział: To jest jak szukanie wołu, gdy jedziesz na nim. A co mam zrobić, gdy już to zrozumiem? To jest jak powrót do domu na wole. A jak mam się tym wszystkim zajmować, by zachować spójność z Dharmą? Tak jak pasterz, który za pomocą kija pilnuje, aby wół nie przeszedł na inne pole. Foto: Heri Santoso
Trójoki Huaguang będący taoistycznym i ludowym „Bogiem Ognia”, nazywany przez swoich wyznawców „Wielkim Cesarzem Huaguang” (华光大帝), to również patron środowiska Opery Kantońskiej. Jego zwolennicy, aktorzy i śpiewacy od stuleci wznoszą modły i prośby o błogosławieństwo oraz udane występy. Czują się z nim mentalnie i duchowo związani, dlatego jego posążki w Guangdong można zauważyć w szkołach Wing Chun i Weng Chun, wywodzących się z Czerwonych Dżonek. Już za dynastii Ming (1368-1644) wzniesiono dwie tradycyjne sale jemu dedykowane w Foshan i Guangzhou, zwane Qionghua Gong (琼花宫). W 2005 r. Muzeum Opery Kantońskiej wznowiło obchody dnia urodzin Huaguang'a , które według kalendarza lunarnego przypadają na 28 września.
Moksoterapia, moxa, Jiu (灸), to chińska metoda leczenia bólu mięśni i stawów, zmian reumatycznych, osłabienia organizmu i przeziębień, oraz innych dolegliwości za pomocą ciepła podgrzewanych „wonnych cygar” z piołunu (bylicy zwyczajnej), owiniętych papierem ryżowym. Terapeuta przykłada je do punktów akupunkturowych płuc, wątroby, śledziony czy nerek w celu ich stymulacji i wywołania efektu samoleczenia bez naruszania ciągłości skóry. Zabieg jest bezbolesny i nie wywołuje niepożądanych skutków ubocznych. Spalane cygara mają długość około 20 cm, średnicę około 2 cm i zawierają olejki eteryczne. Istnieje moksa dymna, bezdymna oraz sypana w postaci waty. Wszystkie jej warianty pobudzają krążenie krwi i udrażniają przepływ energii Qi (Chi) w meridianach. Foto: Thirdman
Artyści Opery Kantońskiej za siedzibę swojej Gildii w Foshan obrali „Pałac Qionghua” (琼花宫) zbudowany jeszcze za dynastii Ming. Jego lokalizacja znajdowała się niedaleko nabrzeża Daji Wei, gdzie cumowały Czerwone Dżonki. Z portu przy południowym brzegu Fen Jiang wyruszali na występy do różnych miejscowości prowadzących działalność kulturalną i dalej Rzeką Perłową na Malaje, oraz w inne regiony Azji Południowo-Wschodniej. Ich zespoły zwane trupami najczęściej posiadały dwie takie łodzie zwane niebiańskimi i ziemskimi, co nawiązywało do triady niebo, człowiek, ziemia. Pierwsza przewoziła artystów oraz wartościowe przedmioty, a druga wyposażona w drewniane manekiny do treningu kungfu i inny sprzęt, mieściła obsługę, pracowników i kucharzy. Foto: Happy Songtao
