Według opowieści, Choy Fook (蔡褔) zwany też „Mnichem z ranną głową” od śladów gaszonych trociczek (爛頭和尙) był buddystą z północnego Shaolin. Gdy przeszedł do życia świeckiego zamieszkał samotnie na górze Luo Fu w prowincji Guangdong. Tam zgodził się przyjąć na ucznia pochodzącego z wioski King Mui praktyka kungfu Chan Heung'a (陳享). W 1835 r. gdy zmierzał do zakończenia jego szkolenia powiedział: „Smok i tygrys spotykają się jako wiatr i chmura ( 龍虎風雲會). Mój uczniu musisz dobrze dbać o swoją przyszłość (徒兒好自爲), aby ożywić sztukę Shaolin (重光少林術). Nie pozwól, aby przyszłe pokolenia zapomniały o tej nauce (世代毋相遺). Po powrocie do King Mui, Chan Heung stworzył system Choy Lee Fut. Po lewej stronie rekonstrukcja wizerunku mnicha Choy Fook'a

Budda Siddhartha Gautama - leżący, zwany po chińsku „Wo Fu” (卧佛), materializowany jest przez swoich wiernych w kamiennych pomnikach usytuowanych w świątyniach buddyjskich całej Azji. Budda spoczywa na prawym boku z prawą dłonią wsuniętą między policzek, a podłoże. Symbolizuje najwyższe oświecenie i fizyczną śmierć związaną z przejściem do etapu nirwany. Jest to postać w fazie wewnętrznego gaśnięcia. Skutek tworzy się pod wpływem nagromadzonych przyczyn i jest stanem poza wszelkimi cierpieniami, bólem i pragnieniami, ostatecznym wyzwoleniem z indywidualnego bytu. Ciekawostką jest, że w 1894 r. polski poeta Kazimierz Przerwa-Tetmajer napisał czterozgłoskowiec w formie litanii pt. „Hymn do nirwany”. Foto: DEZALB

Leung Jan (梁贊) żył w szczytowym okresie XIX wieku, a niektóre źródła wskazują również na pierwsze lata XX wieku. Jako osiemnastolatek zaczął uczyć się Wing Chun (Ving Tsun) od mistrzów Leung Yee Tai i potem Wong Wah Bo, którzy odwiedzali jego aptekę w Foshan i korzystali z preparatów ziołowych. Brał udział w wielu pojedynkach z reprezentantami innych chińskich sztuk walki, z których wychodził zwycięsko. Pod koniec życia powrócił do rodzinnej wioski Gulao, gdzie przyjął na ucznia swojego siostrzeńca Wong Wah Sam'a i opracował dla niego system boksu bocznego Pin Sun. Jako propagator Wing Chun jest jednym z najwcześniejszych, dobrze udokumentowanych praktyków tej metody pięściarskiej. Po lewej stronie uwspółcześniona grafika mistrza Leung Jan'a

Kadzidełka „Xiang” (香) wyrabiane są z naturalnych olejków i używane podczas różnych czynności religijnych jako pokarm dla duchów i bogów. Wierni trzymają dymiące pałeczki przed ołtarzami i posągami w miejscach kultu buddyjskiego, taoistycznego czy ludowego, aby wzmocnić swoją pobożność i posyłanie próśb. Wypowiadają modlitwy oraz życzenia z zamiarem, aby Niebo ich wysłuchało. Kadzidełka te mają szersze zastosowanie w aromaterapii relaksacyjnej i tradycyjnej medycynie do uzdrawiania. Najpopularniejsze mają formę podłużną (线香), mogą być też innego kształtu, okrągłe (盘香) czy stożkowate (塔香). Buddyści wierzą, że ich spalanie przy składaniu pokłonów i ślubowań przed Buddą jest oznaką poświęcenia i żarliwej ofiary "Zheng Gong Yang" (真供養). Foto: Daniela Mackova

Kaligrafia chińska „Shufa” (書法) to jedna z 4 sztuk, którą powinien opanować każdy wykształcony człowiek. Oznacza nic innego, jak sposób pisania znaków Hanzi (漢字), z wykorzystaniem „czterech skarbów gabinetu” jako skarbów nauki ”Wenfang Sibao” (文房四寶). Są to: papier ryżowy (紙) zwany też „królem papieru”, pędzel z naturalnego włosia, (筆), czarny tusz (墨) i płaski kamień zastępujący kałamarz (硯). Uważa się, że historia tego pisma wzięła swój bieg 8 tysięcy lat temu, a przyśpieszenia nabrała za pierwszej potwierdzonej dynastii Shuang (商朝), której okres przypadł na lata od 1600 roku p.n.e. do 1046 roku p.n.e. W ostatniej, wzorcowej odmianie pisma chińskiego do nauki zasad ortograficznych służył 8-mio kreskowy znak „Yong” (永) oznaczający wieczność. Foto: Heung Soon