Chiński bambusowy flet „Dek Tsi” (笛子), to tradycyjny instrument muzyczny. Jest fletem poziomym, podczas gdy „Siu” (萧) jest fletem pionowym. Wizualnie mogą być do siebie podobne. Niektóre szkoły kungfu wykorzystują je do treningu form stylowych. Sekwencje tego rodzaju znajdziemy w Tai Chi, oraz południowych systemach, takich jak Choy Lee Fut, Hung Gar, Pak Mei i w stylu modliszki Tang Lang. Podobnie jak w przypadku wachlarza, ćwiczenia obejmują użycie jednego lub dwóch egzemplarzy. Obie jego wersje mają zastosowanie podczas przedstawień Opery Kantońskiej, jako instrumenty dęte i narzędzia obuchowe. Poza ekspresją dźwięku, służą do wykonywania ruchów teatralnych mających uatrakcyjnić pokazy zręcznościowe i ukazać piękno broni krótkiej. Foto: 洪福生
Fu, Lu i Shou (福祿壽), lub jak wymawiają Kantończycy: Fuk, Luk, Sau. To zbiorcze imię trzech bogów: szczęścia, długowieczności i fortuny. „Trzy Gwiazdy” Saam Sing (三星) jak się o nich mawia, utożsamiane są z Pasem Oriona. W taoizmie uważane za nieśmiertelne. "Bóg Fortuny" ma wygląd dawnego chińskiego dostojnika, kapelusz i pas. "Bóg Szczęścia" odpowiada za pensje urzędników i liczne potomstwo, jedno z dzieci trzyma blisko siebie. "Bóg Długowieczności" w jednej ręce dzierży laskę, a w drugiej brzoskwinię długowieczności. W związku z nimi w Chinach istnieje przekonanie o sześciu błogosławieństwach, które odnoszą się do sławy, bogactwa, zdrowia, długowieczności, dobrej śmierci oraz licznych dzieci i wnuków. Foto: Naturespot
Dung Tsing Tit Ou, po kantońsku „Kolej Wschodnioindyjska” (东清铁路). Zbudowana, aby na odcinku komunikacyjnym o długości 1481 km połączyć Mandżurię z rosyjskimi miastami Czyta i Władywostok. Służył temu koncepcyjny zabieg polityczny mający ukryty cel pokojowego podboju Chin, a w szerszej perspektywie innych państw Dalekiego Wschodu. Jej „Południowo-Mandżurska” odnoga została wykorzystana do zainicjowania działań Drugiej Wojny Chińsko-Japońskiej (1937-1945). Pomysłodawcą Kolei był Stanisław Kierbedź herbu Ślepowron. Ten sam, który wybudował pierwszy stalowy most warszawski na Wiśle. Jako Wiceprezes „Towarzystwa Kolei Chińsko-Wschodniej” zagwarantował robotnikom sześciogodzinny dzień pracy, płatny urlop, oraz bezpłatne zakwaterowanie i leczenie. Foto: Franz 26
Grób Wielkiego Mistrza Ving Tsun kungfu Yip Man'a (葉繼問) żyjącego w latach 1893-1972 znajduje się w Fanling (粉嶺) na obszarze administracyjnym "Nowych Terytoriów" (新界), położonych w kierunku na wschód od Hong Kong'u. Został wybudowany w Dystrykcie North (北區) na zboczu wzgórza niedaleko taoistycznej świątyni Fung Ying Seen Koon (蓬瀛仙館). Z czasem stał się miejscem odwiedzin oraz grupowych "pielgrzymek" praktyków i sympatyków Ving Tsun Kuen z całego świata. Sifu Yip Man zmarł w swoim domu w dniu 2 grudnia 1972 roku na skutek ciężkiego przebiegu choroby onkologicznej gardła i górnych dróg oddechowych. W uroczystościach pogrzebowych wzięli udział jego synowie oraz grono oddanych uczniów, w tym Leung Sheung, Wong Shun Leung i Chu Shong Tin.
Kiedy w 1964 roku Fung Chun (馮朝振) wyjechał do Hong Kong'u zatrudnił się jako tragarz w porcie, a następnie zajął się handlem. Pracował na targu gdzie sprzedawał węże do restauracji i ta okoliczność przysporzyła mu przydomku Se Lau Tsan, który można przetłumaczyć jako „Człowiek Wąż” albo „Człowiek rozmawiający z wężami” (蛇佬振). W kamienicy na terenie Yau Ma Tei (油麻地) nauczał systemu Gulao Pin Sun Wing Chun (古勞偏身詠春拳), który jako „sztuka walki w bocznym ustawieniu” został opracowany przez Wielkiego Mistrza Leung Jan'a (梁贊). Treningi prowadził wieczorami. Przyjaźnił się z Yip Man'em (葉問), który w tym czasie nauczał swojej metody Ving Tsun w Mong Kok (旺角). W wolnych chwilach spotykali się w herbaciarni Yun Lai (旺角雲來茶樓) opodal szkoły Yip Man'a.
