Moksoterapia, moxa, Jiu (灸), to chińska metoda leczenia bólu mięśni i stawów, zmian reumatycznych, osłabienia organizmu i przeziębień, oraz innych dolegliwości za pomocą ciepła podgrzewanych „wonnych cygar” z piołunu (bylicy zwyczajnej), owiniętych papierem ryżowym. Terapeuta przykłada je do punktów akupunkturowych płuc, wątroby, śledziony czy nerek w celu ich stymulacji i wywołania efektu samoleczenia bez naruszania ciągłości skóry. Zabieg jest bezbolesny i nie wywołuje niepożądanych skutków ubocznych. Spalane cygara mają długość około 20 cm, średnicę około 2 cm i zawierają olejki eteryczne. Istnieje moksa dymna, bezdymna oraz sypana w postaci waty. Wszystkie jej warianty pobudzają krążenie krwi i udrażniają przepływ energii Qi (Chi) w meridianach. Foto: Thirdman

Artyści Opery Kantońskiej za siedzibę swojej Gildii w Foshan obrali „Pałac Qionghua” (琼花宫) zbudowany jeszcze za dynastii Ming. Jego lokalizacja znajdowała się niedaleko nabrzeża Daji Wei, gdzie cumowały Czerwone Dżonki. Z portu przy południowym brzegu Fen Jiang wyruszali na występy do różnych miejscowości prowadzących działalność kulturalną i dalej Rzeką Perłową na Malaje, oraz w inne regiony Azji Południowo-Wschodniej. Ich zespoły zwane trupami najczęściej posiadały dwie takie łodzie zwane niebiańskimi i ziemskimi, co nawiązywało do triady niebo, człowiek, ziemia. Pierwsza przewoziła artystów oraz  wartościowe  przedmioty, a druga wyposażona w drewniane manekiny do treningu kungfu i inny sprzęt, mieściła obsługę, pracowników i kucharzy. Foto: Happy Songtao

W 1972 r., w mieście Linyi (臨沂) położonym w chińskiej prowincji Szantung, odkryto teksty nieznanego pochodzenia spisane na bambusie. Ich datowanie wskazało na okres między 134, a 118 rokiem przed naszą erą. Głębsza analiza doprowadziła do wniosku, że jest to „Sztuka Wojny” Sunzi Bingfa (孫子兵法) przypisywana Sun Wu (孫武), znanemu też pod nazwiskami Sun Tzu, lub Sun Zi (544-496 r. p.n.e.). Pierwsze tłumaczenie tego dzieła na języki europejskie ukazało się w wersji francuskiej w 1782 r., za sprawą jezuity Jeana Josepha Marie Amiota. Na tej podstawie powstała teza, że czytał ją cesarz Napoleon Bonaparte (1769-1821) i mógł stosować jako instruktaż bitewny. Z historii wiemy, że był zwierzchnikiem Księstwa Warszawskiego, utworzonego w 1807 r. Foto: Chen Te

Tui Na (推拿), to chiński masaż leczniczy, o którym wiemy, że istnieje od co najmniej dwóch tysięcy lat. Ma za zadanie przywracać i równoważyć krążenie energii Qi w tych miejscach organizmu, gdzie tworzą się zastoje i blokady zaburzające cykle i harmonię ruchu. Techniki manualne udrażniają przepływ krwi w tkankach powierzchniowych i głębokich. Poza leczeniem stanów chorobowych, Tui Na stosuje się w celu regeneracji sił witalnych i minimalizacji skutków zmęczenia psychicznego i fizycznego. Jest gałęzią tradycyjnej medycyny chińskiej Zhong Yi (中醫), obok akupunktury Zhen Jiu (針灸), leczenia bańkami ogniowymi Baguan (拔罐), zdrapywania skóry Gua Sha - kantońskie Gwaat Sa (刮痧), ziołolecznictwa, i innych działów nauki o zdrowiu człowieka. Foto: Tumisu

W szarej rzeczywistości dekady gierkowskiej i lat 70-80 XX wieku, ogromnym sukcesem cieszył się program telewizyjny „KALEJDOSKOP FILMOWY KINO–OKO” prowadzony przez polskiego dziennikarza i krytyka filmowego Jerzego Trunkwaltera (1933-2007). Był to jeden z popularniejszych programów publicystyczno-naukowych Telewizji Polskiej, który dostarczał wielu cennych informacji o świecie i ciekawostek obejmujących swoim zasięgiem również tematy z dziedziny sztuk walki i kultury dalekowschodniej. Każda edycja omawiała trzy różne zagadnienia okraszone wstępem i 20-to minutowymi filmami dokumentalnymi. Dzięki temu można było obejrzeć jak żyją ludzie na innych kontynentach, oraz takie nowinki jak pokazy wushu czy chińską „grę w zośkę”.